ขอขอบคุณ คุณนริศรา ที่เอื้อเฟื้อหนังสือ
ดวงชาวเกาะ
อ.อรุณ ลำเพ็ญ - หมอเถา(วัลย์)
วันสุดท้ายในกรุงเทพมหานคร
หลวงตาชื้นและศิษย์เป็นวันว่าง ธุระที่ตั้งใจมาสำเร็จเรียบร้อยแล้ว และตั้งใจว่าวันรุ่งขึ้นก็จะออกเดินทางกลับวัดในต่างจังหวัด
ตั้งแต่ฉันท์เช้าเสร็จ พอเสียงระฆังย่ำเหง่งหง่าง หลวงตาและมาหาครื้นก็พากันลงจากกุฏิไปลงอุโบสถเพราะเป็นวันพระ ครูก้อนก็ถือโอกาสไปเยี่ยมเพื่อนฝูงที่เคยรู้จักมักคุ้นเก่าๆครั้งยังรับ ราชการครูมาด้วยกัน และมามีถิ่นฐานอยู่ในกรุงเทพฯ ชวนหมอเถาชมพระนครไปด้วยกัน หมอเถาก็ปฏิเสธ เพราะตั้งใจจะไปกราบพระแก้วมรกตและเจ้าพ่อหลักเมือง ทั้งก็อยากจะไปสนามพยากรณ์โคนมะขามซึ่งเป็นของแปลกแห่งเดียวในเมืองไทย
เนื่องจากหมอเถาไม่ชินถนนหนทางในกรุงเทพฯ เพราะมิได้มาเสียนานจึงต้องมีคนนำทางซึ่งเป็นเพื่อนเก่า อายุเพิ่งเข้า ๑๖ ซึ่งห่างกันร่วม ๔ รอบ เมื่อ ๒ ปีก่อนหนีออกจากบ้านที่ชุมพรซัดเซพเนจร หมอเถาเก็บตกจากหน้าวัด พามารับความอุปการะจากหลวงตาชื้น ส่งเสียให้มาเล่าเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ โดยอาศัยอยู่กับมหาครื้นเป็นศิษย์วัดไปในตัว
หมอเถาแต่งตัวเสร็จนานแล้ว เดินหมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากุฏิคอยผู้นำทางที่กำลังบรรจงแต่งตัว กระทั่งครูก้อนออกมาจากกุฏิถามขึ้น
“ยังไม่ไปกันอีกรื้อหมอเถา”
หมอเถาบุ้ยปากและชี้มือ ครูก้อนมองตามก็เห็นเด็กน้อยที่กำลังแตกเนื้อหนุ่มในปีนี้ กำลังจัดกลีบเสื้อกางเกงอย่างประณีตจึงร้องเตือนแทน
“เอ้า...เร็วๆ เจ้าหนุ่มน้อย นักเรียนทุนหลวงเว้ย”
หมอเถาฟังคำครูก้อนนึกดีใจ
“อ้อ...เจ้าหนูน้อยของข้า สอบได้ทุนเรียนของรัฐบาลเร๊อะเออมันเก่งแท้”
ครูก้อนกลับหัวเราะเยาะ
“โธ่...หมอเถาก็พลอยโง่ไปด้วย”
“โง่...ยังไง”
หมอเถาเถียง
“ทุนหลวงมันก็ทุนรัฐบาลน่ะซี”
ครูก้อนใช้นิ้มจิ้มหน้าหมอเถา
“ทุนเล่าเรียนหลวง หลวงตาว่ะ”
หมอเถาถูกนิ้วจิ้มหน้าฉุนก็ฉุนขันก็ขัน เพราะสำนวนศัพท์ครูก้อนเป็นความจริง กระทั่งเจ้าหนุ่มน้อยแต่งตัวเสร็จ ซ้ำสะพายย่ามครบชุด ทันสมัยวัยรุ่นหมอเถาพิศดูแล้วสัพยอก
“เจ้าหนูของข้านี่มันรูปหล่อนาน่ากลัวจะต้องมีเมียเยอะ”
เจ้าหนูน้อยยิ้มรับคำชม
“ต่อไปนี้ลุงหมอและลุงครูก้อนเรียกชื่อ ฉันตั้งชื่อตัวเองใหม่แล้ว”
ครูก้อนซัก
“ชื่ออะไรล่ะ”
“ชื่อถวัลย์”
เจ้าหนุ่มน้อยอธิบายทั้งเหตุทั้งผลเสร็จว่า
“ผู้มีพระคุณเหมือนพ่อคือลุงหมอ ที่อุตสาห์อุ้มชูฉันจากเด็กพเนจรจนได้ที่พึ่งหลวงตาชื่อ
“เถาวัลย์”
ฉันเลยตัด
“สระเอา”
เหลือแต่ตัว
“ถ”
เป็น
“ถวัลย์ให้คล้องจองกัน”
หมอเถาโอบกอดเจ้าหลานชายนอกไส้ที่มีกตัญญูด้วยความรักเปี่ยมหัวใจ แต่เจ้าหลานชายนายถวัลย์กลับปิดป้องด้วยความเกรงเสื้อผ้าจะยับเสียรูป หมอเถาบรรจงนิ้วจับดูดเสื้อและกางเกงเจ้าหนุ่มน้อยดูพิจารณา
“เออสวยดี คงหลายเงิน..นี้ แต่ดูเสื้อมันหลวมโพรก เป็นปูข้างแรมว่ะ เจ้าหนูซื้อเสื้อผิดขนาดหรือเปล่า”
“นี่แหละแบบทันสมัยเปี๊ยบ ของหนุ่มกรุงเทพฯเขาละลุงหมอ เขาเรียกแฟชั่น ๕ ย”
ครูก้อนหัวเราะชอบใจ
“ย.แย่ หรือเปล่าว๊ะคุณถวัลย์”
หมอเถาว่า
“ชื่อเป็นอักษรย่อ ยังกะเครื่องแบบทหารเขา ลองอธิบายหน่อยรึ”
เจ้าหนุ่มถวัลย์พิจารณาดูเครื่องแต่งกายด้วยความภูมิใจหนักหนา
“ย.ที่ ๑ คือ ผมต้องยาวประบ่า
ย.ที่ ๒ คือ เสื้อใหญ่
ย.ที่ ๓ ก็ต้องสวมกางเกงยีนส์
ย.ที่ ๔ นั้น ต้องสะพายย่าม
ย.ที่ ๕ นั้นก็คือ สวมรองเท้ายาง”
ทั้งครูก้อนและหมอเถามัวคิดตามและตกตะลึกไปครู่ใหญ่กว่าจะหัวร่อออก เลยชัดเสียก๊ากใหญ่ และก่อนที่ครูก้อนจะแยกจากไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อน จึงยัดเยียดเงินจำนวนหนึ่งใส่กระเป๋าเสื้อหมอเถาไว้ให้เป็นทุนเที่ยวชมเมือง
หมอเถาและมัคคุเทศน์ ออกจากวัดโดยไม่ยอมขึ้นรถขึ้นรา กลับเดินเลียบชมตึกร้านบ้านช่องไปตามท้องถนน เป็นการทัศนศึกษาในตัวเจ้าหลานชายถวัลย์ต้อยคอยฉุดคอยลากให้เดินต่อไปเสมอ เพราะหมอเถาคอยแต่จะหยุดชมสินค้าในตู้โชว์ไปหมดทุกๆ ร้านไม่เว้น จะข้ามถนนแต่ละแห่งต้องฉุดต้องจูงกันละล้าละลัง เพราะความตื่นกรุงตื่นรถยนต์ที่แล่นขวักไขว่ไม่หยุดยั้ง
หมอเถาเดินไปบ่นไปตลอดทางว่าเข็ดแล้วเมืองกรุงบางกอกอันศิวิลัย เพราะมีอันตรายรอบตัวยิ่งกว่าเดินทางในป่า เดินป่านั้นคอยระแวงระวัง แต่สัตว์ร้ายจะขบกัดทำร้ายและก็มีน้อยตัวหลีกหลบก็ง่าย
แต่เดินในเมืองหลวงนี้ไหนจะคอยระวังรถยนต์สวยๆที่มีมากยังกะมด จะมาคร่าชีวิตแล้วยังต้องคอยระวังคนด้วยกันหน้าสวยๆจะคอยเล่นงานที่โดนมา แล้วจนหมดตัวเมื่อวันลงจากรถไฟ
ลุงและหลานนอกไส้จูงมือกันลัดเลี้ยว มาหลายถนน จนถึงวัดพระแก้วตามที่ตั้งใจมา หมอเถาเงยหน้าชมยอดเจดีย์ทองสุกอร่ามเป็นประกายอยู่กลางแดด ทั้งช่อฟ้าใบระกาอันสวยงามด้งสวรรค์ จนเจ้าหลานต้องฉุดให้เดินต่ออีกเพราะมายืนชมอยู่กลางถนน
เป็นวันอาทิตย์ผู้คนจึงหลายหลากมากมายเข้าสู่วัดพระแก้ว ทั้งพ่อค้าขายนกปล่อยและดอกไม้ธูปเทียน ต่างเบียดเสียดกันตรงทางเข้าประตู เจ้าหลานถวัลย์จูงมือหมอเถาไว้กันหลง
ทางเดินเบียดไปตามกระแสฝูงคน พอถึงธรณีประตู ก็ถูกหมอเถากระตุกมือให้หยุดชะงักอยู่กับที่เจ้าหลานถวัลย์สงสัยเหลียวมาถาม
“หยุดทำไมอีกล่ะลุงหมอ คนกำลังแน่นรีบเข้าไปเร็วๆ เถอะ”
“เดี๋ยวซีว๊ะ”
หมอเถายั้งกายให้ตัวตรง เพราะถูกคนเบียดหลั่งไหลจะเข้าประตูจนต้องหลีกหลบเข้าพิงกำแพงข้างประตู
“จะก้าวข้ามประตูเข้าไปมันต้องเคารพวิญญาณผู้เฝ้าประตูเขาเสียก่อน”
“ปัดโธ่ลุง”
“ไม่ปัดละว๊ะ เอ็งมันเด็กบ้านนอกไม่รู้อะไร”
หมอเถาพูดเสียงขึงขังและชี้นิ้วลงหน้าธรณีประตู
“เมื่อตอนเขาสร้างเมืองกรุงเทพฯนี้เขาขุดหลุมฝัง ทั้งเป็นนายอิน นายจัน นายมั่น นายคง เอาไว้ใต้ธรณีประตูเมืองให้เป็นคนเฝ้าประตู จะข้ามเข้าไปมันต้องเคารพกราบเขาเสียก่อน”
“เอาซีถ้าลุงก้มลงกราบ เดียวนี้ คงได้เป็นผีเฝ้าประตูแน่ เพราะผู้คนก็จะเหยียบติดแผ่นดินอยู่นี่แหละ แล้วถ้าเขาจะฝังจริงมันตั้งเป็นร้อยๆปีมาแล้วประตูไหนก็ไม่รู้ประตูออกรอบวัง”
“ชั่งเถอะว๊ะ กราบที่ประตูนี้มันถึงกันเองทุกประตู”
หมอเถาคันข้างเข้าถูกับเด็ก
“งั้นกราบตรงนี้ก็ได้ว๊ะ”
หมอเถากราบฝากไว้ข้างกำแพงประตูทั้งยังบังคับขู่เข็ญเจ้าหลานถวัลย์ ให้กราบตามตนจนได้มิใยคนข้างๆจะมองอย่างสงสัยในสติสัมปรัญญะของหมอเถา
พ้นประตูแรกเข้ามาแล้ว เมื่อผ่านประตูที่สองเข้าสู่ลานพระอุโบสถพระแก้วมรกต หมอเถาเหลียวดูรูปปั้นสูงใหญ่ทั้งคู่ที่ยืนถือตระบองเฝ้าประตูอยู่ หมอเถาก็ยกมือพนมไหว้นอบน้อม เจ้าหลานถวัลย์หัวเราะเยาะเอานิ้วจี้สีข้างลุงหมอจนสะดุ้งตัวโก่ง
“ลุงไปใหญ่แล้วไหว้กระทั่งรูปยักษ์เฝ้าประตูวัดก็ไหว้”
“เขาถึงว่า คนโง่มันไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
หมอเถาพูดหน้าบึ้งๆ
“นี่แหละว่าเทพยดา เอ็งรู้ไว้เถอะ”
เจ้าหลานหัวร่อรวน แหงนดูรูปปั้น
“เทวดา เขี้ยวโง้งเชียวน๊ะ”
“ข้าจะอธิบายให้ฟัง เอ็งไหว้ท่านเสียก่อนซิ”
หมอเถาออกคำสั่งอีก
“ไม่เอา”
..เจ้าหลานต่อรอง
“ลุงอธิบายก่อน ถ้ามีเหตุผลดีน่าเชื่อ ผมถึงจะยอมไหว้”
หมอเถายึดอกอย่างภาคภูมิอธิบายเสียงดังๆ
“สถานที่นี้ ท่านสร้างเป็นเมืองชั้นในเป็นพระราชวังที่ประทับของพระมหากษัตริย์ซึ่งท่าน สมมติเป็นเมืองฟ้าเมืองสวรรค์ ดูซิที่ประทับท่านก็ตั้งเป็นชื่อสวรรค์ชั้นสุดของภพเทวดา เช่นพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท เพราะฉะนั้นสวรรค์ชั้นบนเมืองมนุษย์นี้ ก็ต้องมีเทพยาดารักษาประตูทั้ง ๔ ทิศ เหมือนกับสวรรค์ชั้นฟ้ามหาจักรวาฬ ที่มีคัมภีร์กล่าวว่าเบี้ยองบรรพทิศนั้นท้าวธตรฐราชเป็นผู้ดูแลรักษา เบื้องปัจฉิมทิศนั้นท้าววิรูปักขราชเป็นผู้รักษา เบื้องอุดรนั้นท้าวไพศพมหาราชเป็นผู้รักษา เบื้องทักษิณท่านท้าววิรุฬหกราชรักษา ทั้ง ๔ ท่านเป็นเทพดาจ้าวพญาแห่งยักษ์มารทั้งปวง”
เจ้าหลานผู้เยาว์กว่า ถูกอ้างคัมภีร์นรกสวรรค์และเทวดาทั้ง ๔ ทิศ ก็ยอมแพ้ยกมือไหว้เคารพโดยดี ผู้คนที่เร่เข้ามาฟังหลานกับลุงเถียงกันแต่แรกก็พลอยยกมือไหว้ยักษ์ตามกันไป ด้วย เพราะหลงเชื่อคำที่หมอเถาสอนหลาน แต่ยังมีบุรุษหนึ่งวัยคราวหมอเถา ยืนอมยิ้มสบตาอยู่ข้างๆ มิได้จากไปเหมือนคนอื่นๆ ซ้ำยังถือวิสาสะถามว่า
“พ่อลุงถ้าจะเคยมาวัดพระแก้วบ่อยๆกระมัง”
หมอเถาตอบตามตรงไม่ต้องคิด
“มาหนเดียวหลายสิบปีมาแล้ว”
“ฉันเป็นคนงานกวาดวัดพระแก้วนี้มา ตั้งแต่เป็นหนุ่ม”
แกบอกเสียงเรียบๆและชี้ไปที่ท่านฐานยักษ์
“ยักษ์พวกนี้เขาเขียนชื่อไว้ทุกตนเป็นยักษ์ในเรื่องรามเกียรติ์ทั้งหมดแหละ ประตูทิศเหนือชื่อมังกรกัณฐ์ กับวิรุฬหก ประตูทิศใต้ชื่ออินทรชิตกับสุริยาภพ ประตูทิศตะวันออกชื่อทศคีรีวันกับทศคีรีธร ประตูทิศตะวันตกมี ๓ ประตู ชื่อจักรวรรดิ์กับอัศกรรณมาลา ทศกรรณฐ์กับสหัสเดชะมัยราพณ์กับวิรุญจำบัง”
ดูเหมือนหมอเถาจะไม่ทันฟังให้จบทุกประตู เพราะรู้ว่าตนพลาดเสียแต้มไปถนัด รีบจูงมือกึ่งลากเจ้าหลานชายไปเสียให้พ้นๆ แต่เจ้าหลานถวัลย์ยังหัวเราะอยู่หันบอกหมอเถาว่า
“ถ้าใครเขาชวนลุงไปเที่ยววัดโพธิ์ อย่าไปเทียวน๊ะลุงหมอ”
หมอเถาฉงน
“ทำไมว๊ะเจ้าหนู”
“ระเบียงวัดโพธิ์ พระพุทธรูปเรียงเป็นพระอันดับรอบโบสถ์เป็นร้อยๆองค์ ลุงหมอต้องไหว้ตั้งแต่องค์แรกพอถึงองค์สุดท้ายก็แขนบวม”
“เช๊อะ...ข้าไม่โง่จนแขนบวมหรอกว่ะ ใช้วิธีพนมมือจบขึ้นเหนือหัว หมุนตัวกวาดรอบทั้ง ๔ ทิศ แบบนักมวยไหว้ก็ได้ว๊ะ”
หมอเถาหัวเราะแล้วก็จูงข้อมือหลานชายแหวกผู้คนขึ้นสู่พระอุโบสถ จุดธูปเทียนปักหน้าโบสถ์แล้วคลานเข้าไปกราบพระแก้วมรกตซึ่งสถิตอยู่บนบุษบก ทองคำสูงจนต้องแหงนหน้ามอง และเมื่อกลับออกมาหัวใจเต้มเปี่ยมไปด้วยความปิติในกุศลกรรมที่ตนกระทำ
สองลุงหลานชวนกันเลียบระเบียงโบสถ์ชมภาพรามเกียรติ์ตามผนัง จนออกประตูหลังเข้าเขตพระบรมมหาราชวัง หมอเถาและเจ้าหนุ่มถวัลย์เดินชมความสวยงามอันโอฬาร ตั้งแต่พระที่นั่งจักรีมหาปราสาทวกอ้ออมไปชมพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท พระที่นั่งบรมพิมาน และพระที่นั่งศิวาลัยมหาปราสาททุกพระที่นั่งหมอเถาจะต้องเคารพนบไหว้อ่อน น้อม แม้กระทั่งพลับพลาจตุรมุข พระที่นั่งอาภรณ์ภิโมกข์ปราสาท และแถมบังคับเจ้าหลานชายให้ไหว้ตามด้วย
ขากลับออกมาแห่งสุดท้ายที่ ตั้งใจมาก็คือศาลเจ้าพ่อหลักเมืองที่ผู้คนเบียด กันสักการะแน่นขนัดอยู่ตลอดเวลา ทั้งอึกกระทึกครึกโครม เสียงกลองละครชาตรีแก้บนที่แสดงติดต่อกัน มาเป็นแรมเดือนแรมปีไม่ขาด หมอเถาเบียดเข้าไปจุดธูปเทียน และถวายทองปิดตามประเพณีและกราบขอสิริมงคล และขอพรให้ตนเองจงรุ่งเรืองในวิชาโหราศาสตร์ที่ตนรัก และไม่อาจอยู่นานได้เพราะผู้คนทยอยเข้าออกสับสนอยู่ตลอดเวลาทั้งตกเวลาบ่างโมง เจ้าหลานถวัลย์ชวนกินข้าวกลางวันแถวๆ นั้น
กระทั่ง บ่ายแดดอ่อนลง หมอเถาและหลานหนุ่มก็ยังไม่หมดรายการท่องเที่ยว เพราะหมอเถาต้องการชมนักพยากรณ์โคนมะขามหน้าศาลแพ่ง หมอเถาเดินสำรวจยืนชมไปตั้งแต่รายแรกที่พยากรณ์ไพ่ป๊อกบ้าง ลายมือบ้าง ดวงดาวบ้าง ที่มีคนมาขอรับคำพยากรณ์ ยิ่งดูก็ยิ่งเพลิน มาจนถึงตอนกลางเป็นที่ร่มรื่นเพราะมะขามคู่ใบดกกว่าตอนอื่น หมอเถาหยุดเหม่อมองดูผู้คนเดินกันขวักไขว่เสียงใครคนหนึ่งร้องกลอนลิเกทำนองราชนิเกริงได้ยินถนัด
“มาแลพบประสบภักตร์ เพื่อนเอ๋ยเพื่อนรักแต่ก่อนเก่า แสนยินดีปรีดาที่พบหน้า...หมอเถา”
พอลงท้ายระบุชื่อตนหมอเถาก็เหลียวขวับหาตัวผู้ร้อง เป็นนักพยากรณ์ปูเสื่ออยู่โคนมะขามและนั่งยิ้มแย้มนัยน์ตาจับจ้องอยู่ที่หมอเถา
“โอ้...หมอสุริยันนั่งเอง เออดีใจจริงที่ได้พบ”
“ไม่ได้พบกันเสียนาน ตั้งแต่คราวก่อนที่แวะไปกราบเท้าหลวงตาชื้นที่วัด ท่านกรุณาแนะมาให้บ้าง แม้จะเล็กๆน้อยๆก็เป็นประโยชน์แกผมเหลือเกิน ทำให้ทำนายทายทักได้คล่องตัวขึ้นแยะ เดี๋ยวนี้มีแขกประจำมากพอเลี้ยงตัวได้เลยไม่ต้องเร่ร่อนขึ้นเหนือลงใต้ เหมือนแต่ก่อนๆ คิดถึงหลวงตาทานเหลือเกิน”
หมอเถาอ้าปากค้าง เพราะพ่อหมอสุริยันพูดเสียคนเดียวยืดยาวตลอดเรื่องถ้าหมอเถาไม่โบกมือหมอสุริยันคงพูดต่ออีก
“หลวงตาและครูก้อนก็ลงมาด้วยกันและตั้งใจจะกลับ พรุ่งนี้แหละและเวลานี้พักอยู่กับมหาครื้น”
หมอสุริยันใจร้อนรวบเครื่องทำมาหากินนับแต่ป้ายโฆษณาดูแม่นๆและปูมโหรลงใส่กระเป๋าหนัง
“งั้นไปด้วยกันผมอยากจะไปกราบเท้าขอบพระคุณพระเจ้าตาผู้มีพระคุณบางทีอาจได้เพชรร่วงของโหราศาสตร์มาอีก”
หมอเถาขืนข้อมือที่เก็บของห้ามไว้
“จะไปก็ได้แต่ผมเดินชมวัดวาอารามตั้งแต่เช้าเมื่อยขาเหลือเกินขอพักสักครู่เดี๋ยวค่อยไปด้วยกัน”
หมอสุริยันเป็นคนช่างเจรจา คุยเล่าไปหลายเรื่องหลายราว และก้ต้องวนเวียนยกย่องชมเชยหลวงตาชื้นว่าเป็นเอกบุรุษในทางโหราศาสตร์
“หมอเถามีบุญที่ได้เป็นศิษย์เอกใกล้ชิดหลวงตา คงได้รับถ่ายทอดของดีไว้มากๆ ถ้าพ่อหมอเถามาปูเสื่อโคนมะขามที่พักเดียวต้องเอาเงินใส่ปี๊บกล้บบ้าน”
หมอเถาถูกชมชักกระดากจึงออกตัว
“บางทีผมก็นึกท้อๆในโหราศาสตร์ยิ่งเรียนรู้มากยิ่งโง่ ยิ่งใช้กฎพยากรณ์มากครูมากอาจารย์เข้ายิ่งยุ่งใหญ่ เกือบๆ จะเลิกหลายหน หนสุดท้ายพบหลวงตาของหมอเถาเข้านี่แหละค่อยมีกำลังใจขึ้น”
หมอเถาออกความเห็นว่า
“การพยากรณ์นี้ใชมากครูมากอาจารย์ไม่ดีแน่ สู้อาจารย์เดียวกฎเดียวไม่ได้เพราะไม่ปนกันเลอะเทอะ”
“อ้ายจริงน่ะก็จริงหรอก แต่ไม่รู้เหตุผลว่ามันเพราะเหตุใด”
หมอเถานึกถึงคำของหลงวงตาชื้นอาจารย์เคยเล่าไว้ก็เอามาเล่าต่อเป็นอุทธาหรณ์
“หลวงตาเคยเล่าให้ฟังว่าผู้ใหญ่บ้านที่เมืองกาญจน์คนหนึ่งแกปลูกบ้านอยู่ห่างชาวบ้าน เพราะแกเป็นคนเก่าแก่และมีญาติมากจึงไม่ใคร่เกรง โจรผู้ร้าย ตอนนั้นโจรสุพรรณกำลังชุกชุม คืนหนึ่งก็เข้าปล้นบ้านแกเข้าจนได้ แกอยุ่บ้านคนเดียว ลงจากเรียนก็ไม่กล้าเพราะเสียงปืนข้างล่างดังไม่ต่ำกว่าสิบลำยิงกราดขึ้นมา บนเรือน อีตอนตัดสินใจลงจากเรือนก็เพราะพวกโจรมันโยนคบไฟขึ้นมาบนเรือน เป็นลูกไม้โจรที่ไม่ต้องเสียเวลาค้นหาเงิน เพราะเจ้าทรัพย์กลัวบ้านไหม้จะรวบรวมติดตัวโดดจากเรือนหนี ได้ครบทุกบาททุกสตางค์ ผู้ใหญ่บ้านแกอารามตกใจรวมเงิน และทองหยองใส่ย่ามและคว้าห่อพระทั้งห่อใหญ่บนหิ้งบูชาใส่ย่าม โดดหน้าต่างเรือนหนี ปืนโจรร่วม ๑๐ ลำ ยิงเข้าใส่ดังจนหูแทบดับ กระสุนปืนสักนัดเดียวก็ไม่ระคายหนัง เสื้อผ้าแกขาดกระจุยเพราะกระสุนเหลือแต่ตั้วเปล่าๆ กับย่ามเงินและพระห่อใหญ่วิ่งแก้ผ้าโทงๆ หนีโจรเข้าป่าเอาตัวรอดไปจนได้”
เจ้าหลานถวัลย์นั่งอ้าปากฟังอดออกความเห็นไม่ได้
“ลุงหมอไม่เห็นเกี่ยวกับโหราศาสตร์ตรงไหนเลย”
“เดี๋ยวซีว๊ะเจ้าหนู ขอหยุดหายใจก่อน”
หมอเถาหันไปค้อนเจ้าหลานชายที่ขัดคอกลางคัน
“ชาวบ้านลือกันทั้ง เมืองว่าแกหนังดีนัก เวลาแกมีราชการไปจับผู้ร้าย แกต้องเอาพระห่อใหญ่นั้นซึ่งมีอยู่ร่วม ๑๐๐ องค์ นั้นใส่ย่ามสะพายไหล่จนเอียงไปด้วยทุกครั้งเพราะไม่อาจเลือก รู้ได้ว่าองค์ไหนศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยชีวิตแกไว้แกก็เลยพกทั้งห่อใหญ่ตลอดมาหลายปี”
หมอสุริยันเข้าใจทันทีเพราะประสบกับตนเองมาในเชิงโหราศาสตร์
“นั่นนะซี ผมเองเวลานี้ก็ตกที่นั่งผู้ใหญ่บ้านเมืองกาญจนบุรีเหมือนกัน ทำนายใครเขาใช้กฎข้อนั้นบ้างข้อนี้บ้าง บางทีกฎนั้นถูก บางทีกฎข้อนี้ถูกผลสุดท้ายก็เลยต้องหอบเอาทุกกฎมาใช้เวลาทายเขาทุกทีจะทิ้งก็ไม่กล้า”
“ถ้าใช้พระเครื่ององค์เดียวได้เมื่อไรเมื่อนั้นเป็นนักพยากรณ์”
หมอเถารำพึงบอกหมอสุริยันและตนเองด้วย เสียงเอะอะเฮฮาดังมาจากต้นทางซึ่งเป็นทางเดิน ผู้คนหลีกหลบเป็นช่อง เป็นกลุ่มชายวัยกลางคนที่อยู่ในอาการมึนเมาสุรา โดยเฉพาะคนรูปร่างสูงใหญ่ที่ดูท่างจะเมามากกว่าคนอื่นๆ เพราะส่งเสียงเอะอะ แต่ก็ล้วนเป็นเรื่องสนุกสนานมากกว่าจะก่อเหตุวุ่นวาย และพอผ่านหน้าหมอเถาชายนั้นเหลียวดูป้ายหมอสุริยันที่เขียนตัวโตๆว่า “ดูแม่นๆ” ก็สบัดมือจากเพื่อนๆเลี้ยวขวับเข้ามานั่งแปะลงตรงหน้าหมอเถา
หมอเถาใจหายวูบไม่รู้ว่ามาดีมาร้าย แต่ก็ยังยิ้มสู้เอาไว้ก่อนตามวิสัยชายชาตรีชายนั้นเอื้อมมือคว้าป้าย
“หมอดูแม่นๆ”
เอามาถือให้หมอเถาดูและถามจ้องหน้า
“แม่นแน่เร๊อะ...หมอฉันจะดู”
หมอเถาอึกอักเหลียวมองหน้าหมอสุริยันเจ้าของป้าย แต่หอมสุริยันพยักเพยิด
“เชิญหมอเถาเถอะ”
หมอเถาร้อง
“อ้าว...”
“ไม่ต้องอ้าว...เรานี่แหละ”
ชายนั้นชี้หน้าหมอเถากลิ่นเหล้าคลุ้ง และควักธนบัตรใบละ ๑๐๐ บาท ออกมาชูอวด
“ถ้าทายถูกจ่ายหมดร้อย ถ้าผิดอดเลย ถ้าเป็นหมอแล้วไม่ดูก็เอาสระอาใส่ท้ายชื่อแล้วหลบไปให้พ้น”
หมอเถาถูกสบประมาทซึ่งๆ หน้า แม้คนพูดจะเมามายก็ไม่วายเลือดขึ้นหน้าจนชาความคิดแต่แรกที่จะหลบหลีกเกรงมี เรื่องก็หมดไปจากหัวใจย้อนถามเอาบ้าง
“ถ้าไม่อยากเป็นหมอสระอา ก็ต้องดูกันยังงั้นซีน๊ะ”
“ใช่แล้ว...” เขาตอบลากเสียหัวร่อร่วนกวนโมโห
เพื่อนๆ สามสี่คนที่ยืนห้อมล้อมแทนที่จะห้ามกลับเฮฮาสนับสนุนและผู้คนที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงเอะอะกะเร่เข้ามาล้อมฟังเป็นกลุ่มใหญ่ หมอเถาก็ชาติชายที่ติดไปตายเอาดาบหน้า เรื่องจะยอมเสียหน้าเสียศักดิ์ชายนั้นยอมไม่ได้เสียแล้วจึงตัดสินใจพยักหน้า
“เอ้าบอกวันเดือนปีมาเรื่องเงินไม่สำคัญ”
หมอสุริยันจัดแจงจดวันเดือนปีและเวลาเกิดตามที่นักเลงสุราบอก และเปิดปูมโหรคำนวณดวงดาวและวางลัคนาเสร็จ แล้ววางตรงหน้าหมอเถาและตนเองซึ่งใจคอเต้นไม่เป็นส่ำเพราะตื่นเต้นก็ชะโงกอ่านดวงช่วยอีกแรงหนึ่ง
“หลวงตาสอนให้ดูอะไรก่อน”
หมอสุริยัน กระซิบ หมอเถาก็กระซิบตอบ
“หลวงตาสอนให้ดูตนุลัคน์ว่าเขาเป็นอย่างไร”
หมอสุริยันเป็นคนพูดพันๆปากง่ายๆและพยายามอวดรู้
“จันทร์ธาตุดินเป็นตนุลัคน์ไปอยู่ราศีมีนธาตุน้ำ ลัคนาเองก็อยู่ราศีกรกฎธาตุน้ำ ดินอยู่ กลางน้ำ ตัวเองก็อยู่กลางน้ำ เอ๋...มันแปลกจริงๆ”
หมอเถากำลังโกรธปนกลัว ความคิดระส่ำระสาย เพราะไม่เคยตกอยู่ในภาวะเช่นนี้จึงเผลอตัวคิดดังๆ ออกมาไม่ทันยั้ง
“งั้นก็เป็นชาวเกาะแน่”
เจ้าของดวงชะตาทวนคำเสียงดังลั่นบอกเพื่อน
“เฮ้ย...เขาว่าอั๊วเป็น ชาวเกาะว่ะ”
เสียงฮาครืนจากเพื่อนๆของชายนั้น คนหนึ่งในจำนวนนั้นดัดเสียงแหลมถามกวนโทโส
“คุณพี่เขาเกิดที่อีสานแล้วมาอยู่กรุงเทพฯมีเกาะที่ไหนมิทราบ”
คนนอกที่ล้อมวงอยู่พลอยหัวเราะคิ๊กคักสนุกสนานไปด้วย หมอเถาอายจนเหงื่อแตกตัวเบาหวิวแทบจะเป็นลม นึกเสียใจตัวเองว่าไม่ควรเลย นึกถึงครูบาอาจารย์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเพิ่งกราบขอพรมาเมื่อครู่ บัดดลนั้นเอง ท่ามกลางเสียงหัวเราะเฮฮาจนฟังไม่สรรพเสียงแผ่วๆเหมือนใครบอกอยู่ข้างหูว่า
“เถาเอ๋ย ดูเสาร์ปัตนิร่วมอาทิตย์กดุมภะ พฤหัสศุภะก็เล็งจันทร์”
หมอเถาขนลุกซู่ หันไปยกมือไหว้ทางศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ปัญญาสว่างแวบเหมือนได้ไฟส่องทาง
“ใช่แล้ว...อาทิตย์เจ้าเรือนกดุมภะเป็นคู่ธาตุกับ เสาร์ในเรือนปัตนิการเงินของตนเป็นหลักฐานเพราะเมีย ซึ่งมีฐานะมั่นคง จันทร์ตนุลัคน์ไปอยู่ภพศุภะอันเป็นที่พึ่งและพฤหัสที่พึ่งมาก็มาเป็นปัตนิใช่แล้วชาวเกาะแน่ๆ”
หมอเถาแหงนหน้ามองไปรอบวงอย่างอาจหาญต่อเสียงหัวเราะเยาะและประกาศก้องว่า
“ชาวเกาะแน่ เกาะเมียกิน”
เท่านั้นเอง เสียงหัวเราะรอบๆวงล้อมกลายเป็นเสียงฮาครืนพร้อมกันเจ้าของดวงชะตาโกรธจนตาแดง ฮึดฮัดลุกขึ้นชี้หน้า
“ไอ้หมอ...แกว่าข้าเป็นผู้ชายแมงดา”
เพื่อนๆที่มาเข้ารั้งแขนกันไว้ เพราะกลัวมีเรื่องถึงขั้นทำร้ายร่างกายหมอเถาก็ลุกขึ้นยืนเช่นกันทั้งยืดอกท้าอย่างผ่าเผย
“แกสาบานต่อหน้าเจ้าพ่อหลักเมืองและพระแก้วมรกตซีว่า ข้าทายผิดข้าจะยอมให้แกเตะกินเปล่า”
“ข้าไม่สาบานใครจะทำไมว๊ะ”
เพื่อนๆ เกรงจะขายหน้ายิ่งขึ้นและยิ่งดิ้นรนก็เลยช่วยกันฉุดลากออกไปให้พ้นๆไปเสีย แม้จะห่างออกไปก็ยังได้ยินเสียงตะโกนปฏิเสธโวยๆ ตลอดทาง
หมอเถาทรุดตัวลงนั่ง เหนื่อยเหมือนคนวิ่งมาสัก ๒๐ เส้น รำลึกถึงพระคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยแก้หน้าไว้ได้ ก็คุกเข่าหันหน้าไปทางศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ก้มลงกราบพอครบสามคาบจะเงยหน้าก็เห็นชายผ้าเหลืองบังอยู่ตรงหน้า เมื่อเงยขึ้นอีกก็เห็นว่าเป็นจีวรพระภิกษุพอเห็นหน้าถนัดหมอเถาตะครุบข้อเท้าไว้ดีใจ
“หลวงตาขอรับ”
หลวงตาชื้นหัวเราะว่า
“เออ...ข้าเองหมอเถา เห็นหายมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายไม่กลับจึงออกมาตาม ข้ามายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เริ่มทายเขาแล้ว”
ถ้าเช่นนั้นเสียงกระซิบนั่นเป็นของหลวงตานั่นเอง
หลวงตายิ้มๆ ไม่ตอบ เพราะหันไปรับไหว้หมอสุริยันเสีย และออกปากชวนกลับวัดหมอสุริยันถือโอกาสเก็บข้าวของหอบกระเป๋าตามหลวงตาไป ด้วยอีกคนหนึ่ง
พอเริ่มออกเดินตามหลังหลวงตา เจ้าหลานชายนายถวัลย์ก็แอบเข้ามาใกล้หมอเถาส่งใบละร้อยที่นายชาวเกาะชูอวดทีแรกให้และอธิบายหัวเราะๆ
“ลุงหมอทายถูกใจดำเลยโกรธ กำลังปล้ำห้ามกัน ผมก็เลยกระตุกจากมือเอามาเพราะเป็นค่าดูของลุงหมอ”
